Τό πρόσωπο τῆς Παναγίας καί οἱ ἀρετές Της
Τό ὑπερύμνητο πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεοτόκου, στολίζεται ἀπό μυριάδες ἄνθη ὕμνων καί λόγων ἁγίων καί ὑμνωδῶν, γιά νά ἐκφράσουν πρῶτα τήν ἀγάπη τους πρός τήν ὡραιότητα τῆς Πάναγνης Παναγίας καί δεύτερον γιά νά δοξάζουμε τή Θεομήτορα μέ χιλιάδες ὀνόματα ὡς πηγή τοῦ ἐλέους καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅλο τόν Δεκαπενταύγουστο δεσπόζει τό θεῖο πρόσωπό Της μέ τίς καθημερινές παρακλήσεις πού προβάλλουν τήν ἁγιασμένη μορφή Της καί τήν παρουσιάζουν ὡς “τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ” καί “καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν”. Ἡ ὁλόφωτη Θεοτόκος ἑνώνει τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια μέ τήν ἀνέκφραστη λαμπρότητά Της, πού δέν μπορεῖ νά νοήσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Ἡ ἔνδοξος παρουσία Της διατρέχει ὅλον τόν κόσμο μέ τή θεία προσευχή Της πρός τόν Τριαδικό Θεό, γιά νά βοηθήσει ὅποιον τήν ἀναζητᾶ μέ εὐλάβεια καί ταπεινή καρδιά. Μέσα στόν Παρακλητικό Κανόνα τήν ἀποκαλοῦμε “πηγήν τοῦ ἐλέους, τοῦ κόσμου καταφύγιον”. Εὐλογεῖ κάθε ψυχή πού τήν ἀγαπᾶ καί θεραπεύει κάθε πόνο καρδιᾶς καί σώματος μέ τήν πονετική καρδιά Της καί τή θεία ταπείνωσή Της.
Ἡ πανάμωμος Θεοτόκος στέκεται πάνω ἀπό ὅλον τόν κόσμο μέ τούς ἀγγέλους Της σκορπίζοντας τή θεία εὐλογία Της γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Γίνεται ἡ θεία προστασία τῶν εὐλαβούντων τό ἅγιον Ὄνομά Της. Γίνεται “τῶν θλιβομένων ἡ χαρὰ”, πού σκεπάζει μέ τό θεῖο ἔλεός Της τίς πονεμένες ψυχές καί προσφέρει τή θεία παρηγοριά Της μέ τρόπο ἀπροσδόκητο καί ταπεινό.
Ἡ ἄσπιλος Θεοτόκος εἶναι τό καύχημα τῆς τριαδικῆς θεότητας, διότι κατέστη κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ γενήσασα τόν Ἰησοῦ Χριστό, τό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Βαστάσασα τόν ἀπερίγραπτον καί ἀχώρητον Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Δοξάσασα τόν ἀκατάληπτον Θεόν διά τῆς ἀσπόρου γεννήσεώς Της, τῆς θείας σωφροσύνης καί τῆς σεμνῆς ταπείνωσής Της. Μεγάλυνε τό φιλάνθρωπο Θεό διά τῆς ὑπέρ πάσης ἁγιότητός Της καί κατέστη ὑψηλοτέρα πάντων τῶν οὐρανίων φωτοειδῶν δυνάμεων τοῦ Θεοῦ. Πότισε τόν κόσμο διά τῆς θείας χάριτος ὡς λυχνία πάμφωτος διαλύουσα τά σκότη τῶν πονηρῶν δαιμόνων καί τά πάθη τῶν ἀνθρώπων. Ἠγάπησε ὑπέρ παντός τό Θεό καί ἐδοξάσθη ὡς εὐλογημένη τῆς τριαδικῆς θεότητος. Μετέβαλε τό πένθος τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας σέ χαρά σωτηρίας γιά ὅλον τόν κόσμο. Πλοῦτος θείων χαρίτων κατεύγασε τήν ἁγία τῶν ἁγίων πού ἔθραυσε διά τῆς ὑπακοῆς Της τό θάνατο τῆς ἁμαρτίας καί ἐλάμπρυνε τή στολή τοῦ ἀνθρώπου.
Ἄπειρη εἶναι ἡ δόξα τῆς Πάναγνης Θεοτόκου πού μᾶς ἀξίωσε τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Πόση δόξα καί τιμή τῆς προσφέρεται στόν οὐράνιο κόσμο τοῦ Θεοῦ! Πόσο πρέπει καί ἐμεῖς νά τή δοξολογοῦμε καί νά τήν ὑμνοῦμε μέ τήν καρδιά μας! Πόσα ἄσματα θεῖα πρέπει νά λέγουμε γιά νά ὑπερυψώνουμε τόν ἁγιώτερον Θησαυρό τοῦ Θεοῦ! Πόσες καρδιές ἀνθρώπινες μποροῦν νά νιώσουν τήν ἄφθορο ἁγνότητα τῆς ταπεινώσεώς Της, τό πόσο ἡ γλυκυτάτη καί ἄμωμος καρδιά Της εὐφραίνεται τό μεγαλεῖο τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ! Πόσες χριστιανικές ψυχές ὁμοιάζουν στίς θεῖες ἀρετές Της! Τί νά θαυμάσουμε στήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς Της, πού ζοῦσε μέσα στή θεία σιωπή καί στήν ἡσυχία τῆς προσευχῆς! Ἡ ἁγνή ταπείνωσή Της δείχνει τό οὐράνιο κάλλος τῆς θείας ψυχῆς Της. Ἡ θεοποιός πίστη Της παραμένει μυστήριο γιά τόν πολυάσχολο ἄνθρωπο τοῦ κόσμου πού τά πάντα τά στηρίζει στό ἐγώ του. Ἡ πίστη καί ἡ σιωπή εἶχαν ἑνωθεῖ μέσα Της διά τῆς προσευχῆς καί τῆς καθαρότητας τῆς καρδιᾶς Της. Ταπεινή μέσα στήν ἀφάνειά Της, ζοῦσε χωρίς νά ἐπιζητεῖ τή δόξα τῶν ἀνθρώπων, διότι ποθοῦσε μόνο τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἔκρυβε τούς πολύτιμους θησαυρούς τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ταπεινή καρδιά Της, χωρίς νά τούς φανερώνει στόν κόσμο. Δέν ζήτησε τίποτα ἀπό τόν κόσμο, παρ’ ὅτι εἶχε μετά τόν Τρισάγιο Θεό τή λαμπροτέρα θέση μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Δέν ἐπεζήτησε τήν καύχηση ἀπό τούς ἀποστόλους καί τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἔζησε ἁπλά καί ταπεινά. Διότι ὁ νοῦς Της ἦταν θεοειδής, ἡ καρδιά Της πάμφωτη ἀπό θεία λαμπρότητα, ἡ ζωή Της ὅμοια μέ τοῦ ἀγαπημένου Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας. Μέσα στήν ἀπόκοσμη ταπείνωσή Της ἐλάτρευσε τό Θεό μέ ἀπερίγραπτο τρόπο διά τῶν ἁγιοτάτων προσευχῶν Της. Ἡ τιμή καί ἡ δόξα Της ἦλθε μετά τήν Κοίμησή Της, ὅπως ὁμολογεῖ: “ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί” (Λουκ. α΄ 48). Πόσοι ὅμως θά ἀκολουθήσουν τό θεῖο παράδειγμα τῆς σιωπηλῆς ζωῆς Της διά τῆς προσευχῆς καί τῆς καθαρῆς ζωῆς; Πόσοι θά διώξουν τή δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀπό κοντά τους καί θά ζήσουν ταπεινά καί ἁπλά μέ ἀγγέλους καί ἁγίους; Πόσοι θά ἀποφύγουν τή γοητεία τοῦ κόσμου πού φέρει τά πάθη πού κρύβουν ἐγωϊσμό, κενοδοξία, ἔπαρση, δόξα, κ.ἄ. Ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν ζοῦσε μέσα στήν ἀφάνεια τοῦ κόσμου. Ἆρα γε, ποιοί θά τή μιμηθοῦν στήν ἁγία ταπείνωσή Της; Μέσα στήν ταπείνωση τοῦ ἀνθρώπου κατεβαίνει ὁ Θεός γιά νά συνομιλήσει καί νά διδάξει τήν ἀληθινή ζωή. Νά γλυκάνει τήν καρδιά του μέ τά μῦρα τοῦ παραδείσου καί νά τόν λαμπρύνει μέσα στόν οὐράνιο κόσμο τοῦ Θεοῦ. Ὑψώνεται ὁ ταπεινός καί δοξάζεται ἀληθινά μόνο μέσα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖ ἀπολαμβάνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τίς πλούσιες δωρεές Του. Ὁ ἀββᾶς Παμβώ ἔλεγε στό Θεό διαρκῶς: “Κύριε, μή δοξάσῃς με ἐπί τῆς γῆς”. Καί ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος προτρέπει: “Μίσησον τήν τιμήν, ἵνα τιμηθῇς”. Ὅλοι οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ διακρίθηκαν γιά τήν ταπείνωσή τους καί ζοῦσαν ταπεινά καί ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά καλλιεργώντας τήν προσευχή καί τήν ταπείνωση μέχρι παραλόγων πράξεών των. Ἐκεῖνος πού ἐπιζητεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ ἀναζητᾶ τήν ταπείνωση μέ διαφόρους τρόπους. Δέν δείχνει τήν πνευματικότητά του, ἀλλά κρύβεται μέσα στήν ταπείνωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μακάριος, ὅποιος ἔφθασε στήν ταπείνωση τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ, διότι τότε ἀνυψώθηκε στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ μέ τρόπο ἀγγελικό.
